Βρίσκουν καταφύγιο στην Εκκλησία άνθρωποι που δυσκολεύονται να βιοποριστούν – Αναδημοσίευση από εφημερίδα Ταχυδρόμος

π. Θεόδωρος Μπατάκας: Βοήθεια δεν είναι μόνο τα ρούχα και τα τρόφιμα. Είναι και η καλή κουβέντα που θα πεις σε κάποιον, το να αφουγκραστείς το πρόβλημα του άλλου και να τον παρηγορήσεις 

(Προηγούνται οι συνεντεύξεις δυο κληρικών της ΙΜ.Δημητριάδος και ακολουθεί του π. Θεοδώρου)

Ρεπορτάζ: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΤΥΛΛΑΣ

Ανθρωπιστικές δράσεις χωρίς διακρίσεις

Σπουδαίο ανθρωπιστικό έργο επίσης πραγματοποιεί εδώ και χρόνια ο Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου ο «Εσταυρωμένος», με πρόεδρο τον πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Μπατάκα. Πέρυσι ο Σύλλογος πραγματοποίησε συνολικά 173 ανθρωπιστικές αποστολές στη Μαγνησία και σε ολόκληρη την Ελλάδα. 

Την προηγούμενη εβδομάδα έστειλε οικονομικά βοηθήματα αξίας 4.600 ευρώ, τρόφιμα, ενδύματα, κλινοσκεπάσματα, ατομικά δέματα για φυλακισμένους, είδη προσωπικής υγιεινής και γενικής καθαριότητας, ποδήλατα, παιχνίδια και άλλα. 

Οι ανθρωπιστικές αποστολές αφορούσαν μεταξύ άλλων το κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού, το Ειδικό Αγροτικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Κασσαβετείας, το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου, το Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Βόλου, τα Κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Βόλου, τα Κρατητήρια Κεντρικού Λιμεναρχείου Βόλου, την Ψυχιατρική κλινική του Νοσοκομείου Βόλου, τον Ξενώνα «ΦΙΛΥΡΑ», την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Βόλου στο Αλιβέρι και το Κέντρο φιλοξενίας Προσφύγων Βόλου (ΜΟΖΑ).

Βοήθεια και σε πλημμυροπαθείς

Επιπλέον ο «Εσταυρωμένος» προσφέρει κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ατομικά δέματα προς όλους τους φυλακισμένους με σημαντικά αγαθά. Ταυτόχρονα έχει πραγματοποιήσει δωρεές ειδών όπως ψυγεία, ποδήλατα και πλυντήρια, μέσω αναρτήσεων στην ιστοσελίδα του, στις οποίες ανταποκρίνονται άμεσα οι ακόλουθοί του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μίας άπορης και ανάπηρης ηλικιωμένης, το σπίτι της οποίας υπέστη σοβαρές ζημιές από τις πλημμύρες του Σεπτεμβρίου. Η γυναίκα είχε μείνει για μήνες χωρίς πλυντήριο και απευθύνθηκε στον «Εσταυρωμένο» για βοήθεια, όπως κι έγινε. Μέσα από ανάρτηση του Συλλόγου, βρέθηκε δωρητής, ο οποίος μετά το Πάσχα θα της παραχωρήσει ένα πλυντήριο, ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες της.

Εκμεταλλεύονται τη διάθεση προσφοράς

Τέλος, ο πρόεδρος του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων και ιερέας στον Αγιο Νικόλαο π. Θεόδωρος Μπατάκας, στάθηκε στο φαινόμενο της εκμετάλλευσης αυτής της ευρύτερης κατάστασης βοήθειας και αλληλεγγύης, από ορισμένους. Υπογραμμίζει ότι από τη μία υπάρχουν οι αξιοπρεπείς άνθρωποι, οι οποίοι παλεύουν αλλά στην έσχατη λύση καταφεύγουν για βοήθεια στον Σύλλογο. Στον αντίποδα όμως υπάρχουν κι εκείνοι που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν τον «Εσταυρωμένο», ζητώντας ταυτόχρονα χρήματα και από υπηρεσίες, κοινωνικούς φορείς κλπ, χωρίς να τα έχουν στην πραγματικότητα ανάγκη, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να εκβιάσουν τους ιερείς. 

Ο ιερέας εκφράζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ τη δυσαρέσκειά του για την κατάσταση αυτή, και δηλώνει την επιθυμία του να προσφέρεται η βοήθεια με περισσότερη διάκριση και να γίνονται καλύτεροι έλεγχοι από τους κοινωνικούς φορείς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΕΣΤ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

Με τη χάρη του Θεού ζήσαμε κι εφέτος τα σωτήρια γεγονότα της Μ. Εβδομάδας και γευτήκαμε την απέραντη αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ.

Ο κάθε πιστός, ανάλογα με την θερμότητα της πίστης του και τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας μας (της Εξομολόγησης και της Θείας Ευχαριστίας), βίωσε  όλ' αυτά τα μεγάλα και κοσμοσωτήρια γεγονότα.

Η αλήθεια είναι η εξής: 

Οι περισσότεροι προσέγγισαν τα της Μεγάλης  Εβδομάδας ως κάτι το ... παραδοσιακό και όχι απόλυτα θρησκευτικό. 

Αρκέστηκαν στον ασπασμό του Εσταυρωμένου, στην λιτανεία του Επιταφίου, στο άναμμα της λαμπάδας, στο άκουσμα του "Χριστός Ανέστη", στα κόκκινα αυγά, στη μαγειρίτσα και στο ψητό αρνάκι. 

Λίγοι πιστοί είχαν τη χαρά να βιώσουν εντός τους -μέσα στην ψυχή τους- τον Αναστάντα Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος γέμισε την ύπαρξή τους με χάρη, ειρήνη και χαρά.

Παρ' όλη την πολεμική που προηγήθηκε (η δημοσίευση διαφόρων σκανδάλων, οι συκοφαντίες για το Άγιο Φως του Παναγίου Τάφου, η θέση της Εκκλησίας στον... "γάμο των ομόφυλων ζευγαριών", η προβολή ανορθόδοξων ιδεών μέσω του διαδικτύου και των ΜΜΕ κ.α.), οι Έλληνες απέδειξαν πως έχουν μέσα τους εδραιωμένη την πίστη στο Χριστό και στη Εκκλησία Του και κανείς δεν μπορεί να την εξαλείψει. 

Γέμισαν οι Ναοί και τα προαύλιά τους από μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, που συγκεντρώθηκαν για να γευτούν και μέσω των ύμνων της Εκκλησίας μας αυτό που κανείς δεν μπορεί να τους προσφέρει: τη χαρά, την κατάνυξη και την ειρήνη.

Πλήθη λαού συμμετείχαν στις ιερές ακολουθίες και τις λιτανείες. 

Όντως, ήταν ένα τεστ, που απέδειξε περίτρανα 

πως ο λαός μας θρησκεύει, έστω και μ' αυτό τον τρόπο, 

τον απλό και παραδοσιακό. Μακάρι, να αποκτήσουμε 

άπαντες φωτισμό Θεού, να δώσουμε την καρδιά μας 

στο Θεό για να  γίνει κατοικοιτήριο του Σταυρωθέντος

και Αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τον γυναικωνίτη του Μητροπ. Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου

* * * 

Καλοί μας φίλοι, αδελφοί και συνεργάτες του "ΕΣΤΡΑΥΡΩΕΝΟΥ"

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Α Ν Ε Σ Τ Η

Ο καθένας 

καλείται να ζήσει στη ζωή του την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Και πως μπορεί ο πιστός

να βιώσει και να ζήσει στην καθημερινή του ζωή την Ανάσταση; 

Ασφαλώς, 

με την γνήσια και άδολη αγάπη που μας τη δίδαξε ο Ίδιος ο Αναστάς Κύριος. 

Ο άνθρωπος της αναστάσεως 

αγαπά το Θεό και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το γεγονός

το ζούμε μέσα στην Εκκλησία που είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες.

Ανάσταση = Αγάπη 

Μακάρι, να είμαστε 

κι εμείς άνθρωποι της Ανάστασης και της Αγάπης

διακονώντας τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ με Χριστό και Εκκλησία

Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου 

του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου 

 "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ",

ΕΥΧΕΤΑΙ 

 σ' όλους τους συνεργάτες, τα μέλη και τους φίλους του,

ΚΑΛΗ  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΉΣΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (video 60΄΄) - Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

"Δύο πρόσωπα, δύο πρωταγωνιστές.

Ο ένας μαθητής και η άλλη γυναίκα αμαρτωλή. 

Ο πρώτος, το γλωσσόκομο σκέφτεται, τα λεφτά μετράει και τελικά θα προδώσει. 

Η γυναίκα έχει συνείδηση, ξέρει ποιά είναι, αλλά γνωρίζει η καρδιά της, ότι υπάρχει Αυτός που μπορεί να συγχωρέσει γιατί δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη αμαρτία, υπάρχει μόνο αληθινή και μεγάλη μετάνοια. 

Και η μετάνοια φέρνει λύτρωση. 

Ο Χριστός ήρθε για τους αμαρτωλούς και όχι για τους δικαιωμένους που δικαιώνουν τον εαυτό τους. 

Ήρθε γι αυτούς που μπορούν να δουν την αμαρτωλότητά τους. 

Κι αυτές οι μέρες, είναι οι μέρες που ο καθένας από μας, μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας αληθινά. 

Ο Χριστός περιμένει για να συγχωρέσει. 

Συγχωρεί ο Χριστός, Αγαπάει. 

Κι όποιος αγαπάει μόνο συγχωρεί. 

Ας έρθουμε κοντά Του. 

Είναι πλέον οριστικά ο Νυμφίος μας, είναι Αυτός που θ'ανέβει για μας στον Σταυρό. 

Είναι Αυτός που περιμένει να μας κάνει δώρο την Ανάστασή Του, Αμήν."

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/embed/t2ihdHsG0Pk

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ο Μυστικός Δείπνος έχει τελειώσει. Η παράδοση «των καθ’ ημάς

φρικτών Μυστηρίων» έλαβε πέρας. Και αφού τελείωσε τα πάντα ο

Χριστός, αναχώρησε από το υπερώο της Ιερουσαλήμ για το όρος των

Ελαιών. «Εξήλθε συν τοις μαθηταίς αυτού πέραν του χειμάρρου των

Κέδρων, όπου ην κήπος, εις ον εισήλθεν αυτός και οι μαθηταί αυτού»

(Ιω. 18, 1).

Όμως μετά από λίγο στον κήπο της Γεθσημανή ο Χριστός είναι

μόνος. Ούτε οι τρεις πιο έμπιστοι μαθητές του, Πέτρος, Ιάκωβος και

Ιωάννης, δεν μπόρεσαν να γρηγορήσουν, να συναγρυπνήσουν μαζί

του. «Ήσαν γαρ αυτών οι οφθαλμοί βεβαρημένοι», αλλά και η λύπη

«πεπλήρωκεν», είχε πλημμυρίσει την καρδιά τους. Όμως και η ψυχή

του Χριστού είναι «περίλυπος έως θανάτου». Η λύπη του είναι τόσο

μεγάλη που κινδυνεύει να πεθάνει από αυτήν. Η αγωνία του υπήρξε

μακρά και είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα.

Πιο παλιά καθησύχαζε τους κατά σάρκα «αδελφούς» του ότι το

τέλος του αργούσε ακόμα. «Ο καιρός ο εμός ούπω πάρεστι» (Ιω. 7, 6-8).

Δεν είχε συμπληρωθεί ο κανονισμένος από το σχέδιο της Θείας

Οικονομίας χρόνος του για να τελειώσει το επί γης έργο του. Λίγο μετά

την ανάσταση του Λαζάρου όμως ο Χριστός αποκαλύπτει ότι ο καιρός

του έφτασε. «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». Και

δόξα του εννοεί τον σταυρικό του θάνατο με την Ανάσταση και την

Ανάληψή του που θα ακολουθήσουν. Είναι λίγος ο χρόνος, λέγει προς

τους Ιουδαίους, που θα έχετε ακόμα το φως μαζί σας, εμένα δηλαδή,

που είμαι το φως του κόσμου.

Παραλληλίζει ακόμα τον εαυτό του και την πορεία του με τον

κόκκο του σίτου. Ο κόκκος του σίτου αν δεν πέσει στη γη και δεν

σαπίσει μέσα στο χώμα, μένει μόνος του, δεν πολλαπλασιάζεται. Αν

όμως φυτευθεί στη γη και «αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει». Έτσι και ο

Χριστός, αν αποθάνει, ακολουθώντας με απόλυτη υπακοή το

προαιώνιο σχέδιο του Θεού Πατέρα του, θα καρποφορήσει για όλο το

ανθρώπινο γένος τη σωτηρία. «Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης (επί του

Σταυρού και ανεβώ δι’ αυτού στον ουρανό), πάντας ελκύσω προς

εμαυτόν».

Τώρα λοιπόν που η ώρα του έφτασε, ο Χριστός αφήνει να φανεί

καθαρά ότι φέρει επάνω του αληθινή και όχι φαινομενική ανθρώπινη

φύση. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να διακηρύξει ότι πάσχει ως άνθρωπος.

Όπως ο κάθε κοινός άνθρωπος που θα βρισκόταν σε ανάλογη θέση.

Αρκετές μέρες πριν από το Πάθος του λέγει: «Νυν η ψυχή μου

τετάρακται». Έχει γεμίσει η ψυχή μου από τη φυσική ταραχή που

κυριεύει κάθε άνθρωπο μπροστά στον θάνατο. Και τί να πω; «Πάτερ

μου, σώσόν με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά διά τούτο ήλθον εις την ώραν

ταύτην».

Ο Χριστός έκαμε τα πάντα για να φτάσει σ’ αυτή την ώρα, όσο

επώδυνη και αν του ήταν. Σκοπός του ήταν ο Σταυρός. Κατέβηκε από

τον ουρανό για να παραδοθεί «εις το σταυρωθήναι», «υπέρ της του

κόσμου ζωής και σωτηρίας». Καθετί που προσπαθούσε να τον

αποτρέψει από τον σκοπό του αυτόν, το έβγαζε επιμελώς από τον

δρόμο του. Δεν δίστασε να ονομάσει ακόμα και σατανά τον Πέτρο

(«ύπαγε οπίσω μου, σατανά»), όταν εκείνος τον παρακίνησε να μην

υποστεί τέτοιο θάνατο. Δεν ήταν κατά Θεόν το φρόνημα αυτό. Θέλημα

του Θεού ήταν πάντα η σωτηρία των ανθρώπων. Και δόξα του, η διά

του Σταυρού του Υιού του εξασφάλιση της σωτηρίας αυτής.

Αυτή τη δόξα του Θεού επιδίωκε σταθερά και αταλάντευτα

πάντοτε ο Χριστός (Ιω. 12, 23-36. 13, 31-32. 17, 1-5).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Από ινδουιστής μοναχός Ορθόδοξος μοναχός, ο π. Ιωάννης Μέγγουλης (συνέντευξη)

Εντυπωσιακή γη επιστροφή του π. Ιωάννη. Η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική και καθηλώνει όλους τους ακροατές του. Παρακολουθείστε τη συνέντευξη και θα διαπιστώσετε τη δύναμη της πίστεως στην Αγία Τριάδα.

https://www.youtube.com/watch?v=Dk1ccqfPIBs

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ - O ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΣΕ 60’’

"Ο Χριστός, ο Νυμφίος της Εκκλησίας, έρχεται σε ανύποπτη στιγμή. Έρχεται όταν κανείς δεν τον περιμένει, γιατί Αυτός καθορίζει τον χρόνο της συνάντησης μαζί Του. και μαζί μας. Όμως η συνάντηση με κάθε αναγκεμένο, η συνάντηση με τον αδελφό που έχει ανάγκη, η συνάντηση με αυτόν που ζητάει τη συγχώρεσή μας, η συνάντηση με τον άλλον που είναι μιά ζωντανή εικόνα του Θεού, είναι κάθε φορά μιά συνάντηση με τον Χριστό. Όταν έχουμε τις συναντήσεις αυτές επάνω στη γη και γίνονται συναντήσεις αγάπης, συγχώρεσης, αλληλεγγύης, προσφοράς, θυσίας, τότε είναι σίγουρο ότι όταν θα έρθει ῾ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός᾽, η λαμπάδα θα είναι αναμμένη και θα μπορούμε να γευτούμε τη χαρά του Παραδείσου, γιατί αυτό περιμένει από μας: Να τον μιμηθούμε στην αγάπη. Να συγχωρέσουμε, όπως συγχώρεσε. Έλα αδελφέ μου, ετούτη η Μεγάλη Εβδομάδα μας περιμένει όλους για να φθάσουμε μέχρι την Ανάσταση, Αμήν."

Παρακολουθήστε το σύντομο βιντεάκι που ετοίμασε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνάτιος, για την Αγία και Μεγάλη Τρίτη.

 

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/embed/h8VR7_0F-FU

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ (π. Δημητρίου Μπόκου)

“Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, …ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους…” (Ἰω. 15, 15)

Βάδιζε μοναχικὸς καὶ κουρασμένος στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου

ἀνασηκώνοντας τὴν ἄκρη τοῦ ράσου του γιὰ νὰ τὸ προφυλάξει ἀπ’ τὰ

λασπόνερα. Τυλιγμένο σὲ πορφυρὸ ὕφασμα ἔσφιγγε μὲ τὸ δεξί του χέρι

πάνω στὸ στῆθος τὸ κουτάκι μὲ τὰ Ἅγια, καθὼς ἐπέστρεφε ἀπ’ τὸ σπίτι

κάποιου ἀρρώστου. Τὰ πόδια του γίνονταν ὅλο καὶ περισσότερο

μολύβι, τὰ μάτια του βάραιναν νυσταγμένα. Μεγάλη Πέμπτη σήμερα κι

ἀπ’ τὸ πρωὶ δὲν εἶχε πάρει ἀνάσα ὁ παπα-Χρῆστος.

Εἶχε γυρίσει ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμερο, σχεδὸν τρεισήμιση, στὸ σπίτι

του. Ἡ πρεσβυτέρα του, βλέποντάς τον ξεθεωμένο, τοῦ σέρβιρε

ἀμέσως λίγη σκέτη ντοματόσουπα. Νὰ φάει λίγο, νὰ ἀνασάνει, νά ’ναι

στὶς πέντε πάλι στὴν ἐκκλησία. Γιὰ ὅσους, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή,

ἀναζητοῦν πνευματικό.

Μὲ τὸ ποὺ ἔβαλε τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα του, τὸ τηλέφωνο

χτύπησε.

- Ἄσε, τὸ παίρνω ἐγώ! εἶπε ἡ πρεσβυτέρα.

Ἦταν ὅ,τι φοβόταν τέτοιες μέρες. Τὸν ζητοῦσαν ἐπειγόντως γιὰ νὰ

κοινωνήσει κάποιον ἄρρωστο. Πῆρε τὸ ἀκουστικό. Μιὰ κοφτή,

λαχανιασμένη γυναικεία φωνὴ ἀκούστηκε.

- Ὁ πατέρας μου, πάτερ, χειροτέρεψε ξαφνικά…

Μὲ κόπο κρατήθηκε.

- Μὰ προχθὲς κοινωνήσαμε τοὺς ἀρρώστους! Ποῦ ἤσουν,

εὐλογημένη;

- Ἔχετε δίκιο, πάτερ, μὲ συγχωρεῖτε. Φαινόταν καλά, μὰ

ἀπότομα…

Δὲν εἶχε νόημα νὰ τὸ ψάχνει. Γνώριζε τὴν περίπτωση. Εἶχε

ξανακοινωνήσει τὸν γερο-Θόδωρο πρόσφατα. Πῆρε λίγες μπουκιὲς

ὄρθιος κι ἔφυγε. Μὲ τὴ συνείδησή του δὲν ἔπαιζε.

Ὅταν ἐπέστρεψε, ἦταν ἤδη ἀργὰ γιὰ ξεκούραση. Κόντευε πέντε.

Ἔτσι ἔφυγε κατευθείαν γιὰ τὴν ἐκκλησία ὅπου τὸν περίμεναν ἀρκετοὶ

νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ἐκεῖ ἕνα νέο τηλέφωνο τὸν ξανάβγαλε ἀπ’ τὸ

πρόγραμμά του. Ἀπ’ τὴ Μητρόπολη αὐτὴ τὴ φορά. Ἔπρεπε νὰ πάει

ὅσο πιὸ γρήγορα γινόταν ἐκεῖ, γιὰ κάποιες ἔκτακτες, πλὴν ἀναγκαῖες

δουλειὲς ποὺ προέκυψαν.

Φανερὰ ἀγχωμένος κοίταξε τοὺς πιστοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει.

Κράτησε μόνο αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἔρθει γιὰ πρώτη φορά. Ἔδιωξε τοὺς

ὑπόλοιπους. Προσπάθησε νὰ τοὺς δεῖ ὅσο πιὸ βιαστικὰ μποροῦσε καὶ

ἔτρεξε μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα νὰ προλάβει καὶ στὴ Μητρόπολη.

Ἀκολούθησε ἡ βραδινὴ πολύωρη ἀκολουθία τῶν Παθῶν μὲ τὰ

δώδεκα εὐαγγέλια. Ἔμεινε καὶ λίγο, ὅσο μπόρεσε, μετὰ ποὺ στόλιζαν

τὸν Ἐπιτάφιο. Καὶ κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα πιά, σύρθηκε

στὸ σπίτι του.

Ἡ γυναίκα του μὲ τὸ μωρό τους στὴν ἀγκαλιὰ τὸν περίμνε. Ὅταν

τὸν εἶδε νὰ μπαίνει σηκώθηκε.

- Δόξα σοι, ὁ Θεός, ἐπιτέλους ἦρθες! εἶπε ἀνακουφισμένη. Ἔλα,

κάτσε νὰ πάρεις ἀνάσα.

Δὲν εἶχε διάθεση οὔτε νὰ μιλήσει ἀπὸ τὴν κούραση. Τοῦ ἔφτανε

μόνο ν’ ἀκούει τὴ φωνή της. Τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ εἶχαν κοιμηθεῖ ἀπὸ

ὥρα.

- Τὸ μωρὸ ξύπνησε καὶ εἶπα νὰ τὸ θηλάσω καθὼς σὲ περίμενα,

εἶπε ἐκείνη. Μοῦ κράταγε κι ἐμένα συντροφιά, ἀλλιῶς θὰ παλάβωνα.

Τοῦ σέρβιρε λίγη ἀπ’ τὴ μεσημεριανὴ νερόσουπα κρατώντας τὸ

μωρὸ στὸ ἕνα της χέρι. Τὴν ἔβλεπε νὰ τὸν φροντίζει ἀλαφρωμένη ἀπὸ

τὴν ἀγωνία της καὶ τὰ φυλλοκάρδια του ἀνασάλευαν μ’ ἕνα εὐφρόσυνο

σκίρτημα.

- Σὲ σταύρωσαν σήμερα! ξανάπε, ἐνῶ τὸ βλέμμα της τὸν

ἀγκάλιαζε τρυφερά.

Τὸ μωρὸ ἔκλαψε, καθὼς ἀπὸ ὥρα σταμάτησε τὸν θηλασμό. Τοῦ

ξανάβαλε στὸ στόμα του τὴ ρώγα της καὶ κάθισε κοντὰ στὸν ἄντρα της.

- Πῶς τά ’βγαλες πέρα; τὸν ρώτησε μαλακά.

Στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας ἀκούγονταν μόνο τὰ χείλη τοῦ μωροῦ ποὺ

ρουφοῦσαν ἥσυχα καὶ ἡδονικὰ τὸ στῆθος της. Ἀποκαμωμένος ἔγειρε τὸ

κεφάλι του στὸν ὦμο της. Ἔμεινε λίγες στιγμὲς σιωπηλός. Τέλος,

μίλησε ἀργὰ καὶ κουρασμένα, ἀλλὰ ἡ φωνή του ἦταν ἤρεμη.

- Ὁ Κύριός μου ἀπόψε εἶναι στὸν σταυρό! Ἐκεῖ πρέπει νά ’μαι κι

ἐγώ. Στὴν ἴδια κατάσταση. Σταυρωμένος μὲ τὸν Κύριό μου. Γιατὶ Αὐτὸς

εἶπε: «Ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται». Ἡ θυσία

συνοδεύει πάντοτε τὸν ἱερέα.

Ἅπλωσε τὸ ἐλεύθερο χέρι της γύρω ἀπ’ τὴ μέση του καὶ τὸν

ἀγκάλιασε.

- Δὲν σκέφτηκα ποτέ, συνέχισε ἐκεῖνος, ν’ ἀρνηθῶ τὸ χρέος μου.

Θά ’ταν ἀδιανόητο γιὰ μένα κάτι τέτοιο. Ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μου.

Σκοπὸς τοῦ ἱερέα εἶναι νὰ σταυρώνεται σὰν τὸν Κύριό του. Καὶ νὰ τὸ

κάνει πρόθυμα αὐτό. Ἑκούσια. Καὶ μὲ χαρά. Θά ’θελα νὰ μποροῦσα

πάντα νὰ τὸ κάνω ἔτσι. Μὰ εἶμαι πολὺ μακριὰ ἀκόμα ἀπ’ τὸν στόχο. Μὲ

κόπο τὸ προσπαθῶ καὶ δύσκολα τὸ κάνω. Ἔχω πολὺ δρόμο μπροστά

μου γιὰ νὰ φτάσω ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μοῦ χρειάζεται βοήθεια. Κάτι δυνατὸ

νὰ μὲ παρακινεῖ, ἀντὶ νὰ μὲ ἀποθαρρύνει.

- Σὰν τί βοήθεια ἐννοεῖς;

- Θά ’θελα νὰ μὲ σπρώχνει μέσα μου ἕνα κίνητρο ποὺ νά ’ναι

ἀκαταμάχητο, ὄχι μιὰ ἔξωθεν ἐπιβολή.

- Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἕνα τέτοιο κίνητρο;

- Ἀπὸ τὸ νὰ μὲ σκέπτονται καὶ μένα σὰν ἄνθρωπο. Ὄχι μόνο σὰν

ἐργαλεῖο. Νὰ βλέπω ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον καθενὸς δὲν εἶναι μόνο νὰ γίνει

ἡ δουλειά του. Ἀλλὰ ὑπολογίζει καὶ μένα λίγο. Θὰ πάσχιζα νὰ βρῶ

χιλιάδες τρόπους τότε, γιὰ νὰ κάνω καλύτερα τὸ χρέος μου. Θὰ

σταυρωνόμουν ἑκούσια, μ’ ὅλη μου τὴν καρδιά, ὅπως ἔβλεπα τὸν

πατέρα μου, Θεὸς σχωρέσ’ τον, νὰ τὸ κάνει πάντα.

- Τὸν παπα-Στέφανο;

- Ναί! Κάποιες εἰκόνες ἀπ’ τὸν πατέρα μου εἶναι βαθιὰ

χαραγμένες μέσα μου ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια.

- Πές μου γι’ αὐτές.

- Νά, ὅπως κάποια Μεγάλη Πέμπτη, σὰν σήμερα, τριάντα τόσα

χρόνια πρίν, ποὺ ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμρο οἱ δυό μας γυρίζαμε κατάκοποι

στὸ σπίτι. Βάδιζα ἐγὼ μπροστά, δεκάχρονο παιδάκι τότε, κρατώντας

ἕναν ξύλινο μικρὸ σταυρό, ἐνῶ οἱ διαβάτες σταματοῦσαν,

σταυροκοπιοῦνταν καὶ ὑποκλίνονταν, βλέποντας τὸν ἱερέα νὰ περνάει

μὲ τὰ Ἅγια.

Ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς θεια-Κώσταινας, στὴν ἄλλη ἄκρη

τῆς συνοικίας. Χήρα ἀπ’ τὰ νιάτα της, μὰ σεβαστὴ κι ἀγαπητὴ ἡ

γερόντισσα, βρισκότανε στὰ τελευταῖα της. Περάσαμε ἀπ’ τὴν ἐκκλησία

ν’ ἀφήσουμε τὰ Ἅγια, μὰ ἐκεῖ, στὴν πόρτα της, ἐντελῶς ἀπροσδόκητα,

συναπαντηθήκαμε μὲ τὸν ἐπίσκοπο. Ὁ πατέρας μου ξαφνιάστηκε.

- Συμβαίνει τίποτε, Σεβασμιώτατε; Πῶς τέτοια ὥρα ἀπὸ ’δῶ;

Κατάλαβε πὼς κάτι σημαντικὸ θά ’θελε, γιὰ νά ’ρθει

αὐτοπροσώπως ὣς ἐκεῖ. Σπάνιζαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὰ τηλέφωνα.

Ὁ ἐπίσκοπος, βλέποντάς τον κατάκοπο, δίστασε νὰ μιλήσει.

- Ἀκόμα, πάτερ Στέφανε, δὲν πῆγες σπίτι σου; Μὰ πότε θὰ

ξεκουραστεῖς, παιδί μου; Εἶναι σχεδὸν ἀπόγευμα.

Ἡ φωνή του, ζεστὴ σὰ χάδι, ἁπάλυνε μονομιᾶς τὴν κουρασμένη

καρδιὰ τοῦ πατέρα μου.

- Καὶ βλέπω κιόλας ἀνθρώπους ἀπὸ τώρα νὰ σὲ περιμένουν

μέσα. Πῶς θὰ τὰ βγάλεις πέρα, τέτοια βραδιὰ ἀπόψε;

- Ὅμως κάτι σημαντικό σᾶς ἔφερε ἐδῶ, Σεβασμιώτατε!

Καὶ πάλι κόμπιασε ὁ ἐπίσκοπος. Ξανάριξε τὸ βλέμμα του στὸν

κουρασμένο ἱερέα καὶ ἕνα κύμα πατρικῆς ἀγάπης τὸν πλημμύρισε.

- Ἀπ’ τὰ χαράματα, παιδί μου, εἶσαι στὸ πόδι. Κι ἔχεις πολλὲς

κουραστικὲς ὧρες ἀκόμα μπροστά σου.

- Πέστε μου τί θέλετε, Σεβασμιώτατε, κι ἐγὼ θὰ βρῶ τὸν τρόπο νὰ

τὸ κάνω! εἶπε ὁ πατέρας μου, ἐνῶ μιὰ ὁλοπρόθυμη διάθεση φούσκωσε

τὴν ψυχή του.

- Ὄχι, παιδί μου, ὄχι! ἐπέμεινε ὁ ἐπίσκοπος. Τὸ μόνο ποὺ θέλω

τώρα εἶναι νὰ πᾶς γρήγορα στὸ σπίτι σου. Γιὰ λίγη ξεκούραση, γιατὶ σὲ

περιμένει πολλὴ δουλειὰ ἀκόμα.

Ὁ πατέρας μου συγκινήθηκε. Ἔσκυψε ν’ ἀσπαστεῖ τὸ χέρι τοῦ

ὁλόλευκου ἐπισκόπου, μὰ ὁ ἀγαθὸς γέροντας τὸν τράβηξε κοντά του,

τὸν ἔσφιξε σὰν παιδί του στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν φίλησε. Ὕστερα ἔφυγε

χωρὶς νὰ πεῖ ἄλλη λέξη.

Γυρίσαμε σπίτι. Ὁ πατέρας μου ξάπλωσε λίγο, μὰ δὲν τὸν χώραγε

ὁ τόπος.

- Μὰ τί ἄνθρωπος αὐτὸς ὁ δεσπότης μας! Νὰ ’ρθεῖ ὁ ἴδιος καὶ νὰ

μὴ μοῦ πεῖ τί ἤθελε! Σίγουρα κάποιο σοβαρὸ λόγο θὰ εἶχε. Δὲν γίνεται!

Θὰ κάνω τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν ἐξυπηρετήσω.

Παρὰ τὴν κούρασή του ὕπνος δὲν τὸν κολλοῦσε. Πετάχτηκε πάνω

καὶ φώναξε στὴ μάνα μου.

- Ἕναν καφέ, γυναίκα, δυνατὸ καὶ γρήγορα!

Τὸν ἤπιε βιαστικὰ κι ἔτρεξε στὴν ἐκκλησία. Εἶδε ποιοὶ τὸν

περίμεναν. Τοὺς γνωστούς τοὺς ἔδιωξε. Σὲ καναδυὸ τοὺς εἶπε νὰ

’ρθοῦν τὴν ἄλλη μέρα. Κράτησε μόνο κάποιον ποὺ δὲν βολευόταν νὰ

ξανάρθει ἄλλη φορά, μιλήσανε κάνα δεκάλεπτο καὶ μετὰ γραμμὴ γιὰ τὴ

Μητρόπολη.

Ἐπέστρεψε σχεδὸν τρεῖς ὧρες ἀργότερα. Ἴσα-ἴσα γιὰ νὰ ξεκινήσει

τὴ βραδινὴ ἀκολουθία. Τί τὸν ἤθελε ὁ ἐπίσκοπος; Δὲ ρωτήσαμε, οὔτε

μᾶς εἶπε. Ἡ μάνα μου εἶχε μεγάλη διάκριση. Δὲ σκάλιζε τίποτε.

- Τὸ ξέρω πολὺ καλὰ αὐτό. Ἅγιοι ἄνθρωποι καὶ οἱ δυό τους!

- Ὁ πατέρας μου ὅμως δὲν ἔπαυε ποτὲ νὰ λέει γιὰ τὸν δεσπότη

του: «Γιὰ τέτοιον ἄνθρωπο βάζω καὶ τὸν λαιμό μου κάτω νὰ τὸν

κόψω». Τέτοιες εἰκόνες ὁλοζώντανες, ποὺ ζοῦνε μέσα μου ἀπὸ τότε,

εἶναι καὶ τὸ δικό μου ὄνειρο. Θά ’ταν ὑπέροχο μὲ τέτοιο πνεῦμα ὅλοι νὰ

βαδίζαμε. Μὰ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι πράγμα ποὺ μπορεῖς νὰ τὸ ἀπαιτεῖς

ἀπὸ κανέναν. Προσφέρεται ἐλεύθερα καὶ μόνο. Καὶ μέσα σὲ σχέση

ἀληθινῆς ἀγάπης θὰ κατορθώνονταν ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ ἀπίθανα

πράγματα. Γιατί εἶναι τόσο δύσκολο μικροί-μεγάλοι νὰ τὸ καταλάβουν

αὐτό;

- Γιατὶ πιστεύουν περισσότερο στὴ δύναμη, στὴν ἐξουσία, στὸ

συμφέρον, ὄχι στὴν ἀγάπη, εἶπε ἡ γυναίκα, καὶ τὸν ἔσφιξε μαζὶ μὲ τὸ

μωρὸ στὴν ἀγκαλιά της. Ἴσως νομίζουν πὼς θὰ πετύχουν ἔτσι πιὸ

πολλά. Δὲ νιώθουν πόσο εἶναι ἀτελέσφορη ἡ τακτική τους. Καὶ πόσο

δυνατὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀγάπη!

- Ὅμως ἐγὼ τὸ ξέρω, ἀφοῦ τὸ ζῶ κοντά σου κάθε μέρα! εἶπε

ἐκεῖνος καὶ ἡ φωνή του ἔσπασε. Αὐτὸ μεταμορφώνει τὸν σταυρό μου

σὲ ἀνάσταση. Τὸ τρυφερό σου βλέμμα εἶναι τὸ παράθυρο ἀπ’ ὅπου

βλέπω τὸν Θεό.

Τὰ μάτια της βούρκωσαν κι ἔγειρε πάνω στὸ μωρὸ νὰ κρύψει τὴ

συγκίνησή της. Μ’ ἀνάλαφρο θόρυβο ἡ φλόγα τοῦ καντηλιοῦ

τρεμόπαιξε ἀπέναντί τους, τραβώντας τὴ ματιά τους πρὸς τὰ

’κεῖ. Ἀγκαλιασμένες στὸ γαλήνιο μισοσκόταδο οἱ ψυχές τους ἀφέθηκαν

νὰ ψηλαφοῦν τὴν ὑπερκόσμια ἀγάπη ποὺ ξεχυνόταν ἀπὸ τὴν

πονεμένη μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδενε δυνατὰ καὶ

τὶς δικές τους ἀδύναμες, χοϊκὲς ὑπάρξεις.

«Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη»!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ